Aly mocht in mei onze trektocht door de bergen in Bosnië testen, hier lees je haar reisverslag. Ze genoot van de prachtige natuur en fijne paarden!
De reis naar Bosnië was door de pandemie helaas al drie keer verplaatst, maar nu was het dan eindelijk zover! Ik vind de Balkan fantastisch, als je het mij vraagt is het de beste plek in Europa om paard te rijden, dus ik keek erg uit naar deze paardrijvakantie. Na een prima vlucht werd ik door onze gids Rasim opgewacht op het vliegveld van Sarajevo. Samen met drie andere reisagenten voor paardenreizen uit andere landen werd ik naar de stal gebracht.
We werden verwelkomd met een typische Bosnische snack: een soort gefrituurde deeg broodjes met saus en feta kaas. Daarna kregen we een rondleiding over het terrein. Rasim, zijn vrouw Selma en hun team hebben alles zelf gebouwd. Er is een prachtige stal met luiken, zodat de paarden lekker naar buiten kunnen kijken. Boven de stal zijn vier gastenkamers en een gezamenlijke zitkamer. Alles was leuk ingericht en erg netjes. Buiten is een overdekt terras met uitzicht op de twee buitenbakken en een longeer cirkel. Verderop stonden de paarden in de wei.
Rasim vertelde ons over de verschillende programma’s die ze hier aanbieden. Je kunt op de stal logeren en iedere dag ritten maken in de bossen en door de heuvels rond de stal. Wil je liever wat meer luxe? Dan logeer je in een spa hotel in de buurt en kom je iedere dag ritten maken. Beginners zijn welkom en kunnen hier leren rijden, maar ook meer ervaren ruiters kunnen les krijgen in dressuur of springen. In de winter ligt er een flink pak sneeuw maar dat houd niemand hier tegen. Er wordt een speciale paardrijvakantie georganiseerd waarbij je gaat paardrijden en skiën! Ook voor niet-ruiters is hier genoeg te doen. Bosnië staat bekend om het raften en Rasim heeft ATV’s waarmee je het bos in kunt!
Wij waren hier deze week voor de Via Dinarica trektocht. Tijdens deze paardrijvakantie volg je een eeuwenoude wandelroute de bergen in. Na een goede nacht slapen boven de stallen maakten we kennis met de paarden. We reden op Balkan ‘berg’ paarden. Deze paardjes zijn niet zo groot, rond de 1.40 meter, maar ze zijn enorm sterk. Alle vier kregen we een bont paard aangewezen. We maakten een rit door de heuvels en bossen achter de stal en stopten onderweg voor een warme lunch. Gelukkig zijn de paarden gewend aan het ruige terrein want sommige stukken waren vrij steil en rotsachtig! Mijn paard heette Atego, hij had enorm fijne gangen en voelde als een luie stoel!
Na de rit hadden we even tijd om te douchen en daarna gingen we met de auto naar Sarajevo. Hier hadden we tijd om de stak te bekijken en eventueel souvenirs te kopen. Rasim nam ons mee naar een traditioneel restaurant om wat lokale specialiteiten te proeven. In Bosnië wordt veel vlees gegeten, zowel voor de lunch als het diner werd er een grote schaal vlees op tafel gezet, aangevuld met wat salade en brood. Dit was best even wennen voor mij omdat ik thuis eigenlijk nooit vlees eet maar ze kunnen ook vegetarische gerechten maken.
De volgende ochtend was het tijd voor de trektocht. We zadelden onze paarden voor het eerste deel van de rit. Het landschap was heel afwisselend, we reden door bossen, langs de rivier en ’s middags gingen we steeds hoger de heuvels in. Vanwege het terrein hebben we veel gestapt maar op een lang, vlak stuk konden we lekker lang galopperen. We stopten op een prachtige picknickplek bij de rivier voor een lunch van verse forel. Daarna konden we even bijkomen in een hangmat. Het was best warm vanochtend en ik was bang dat deze trektocht in de zomer veel te warm zou zijn. Rasim verzekerde me er van dat het ’s middags af zou koelen. Inderdaad, we reden steeds verder de bergen in en de temperatuur werd steeds aangenamer. Het regende ’s middags nog even maar gelukkig was het meer een miezer.
De eerste berg lodge lag op een prachtige plek in de heuvels, middenin het bos. Dit is een fantastische plek voor natuurliefhebbers, je komt nergens andere mensen tegen! De lodges worden gerund door leden van de bergwandel club en ze zijn normaal gesproken alleen in het weekend open. We hadden de lodges door de weeks dus voor onszelf. Onze gastheer en -vrouw waren enorm aardig en enthousiast en vertelden ons graag meer over zichzelf en hun lokale tradities. Één van die tradities was de lokale gewoonte om een ei te beslaan met een hoefijzer. Dit zouden jonge mannen moeten kunnen om te mogen trouwen. Trots liet onze gastheer ons deze eieren zien, en we kregen er zelfs één cadeau!
De volgende ochtend was het mistig en koud, wat een verschil met de dag ervoor! De vorige ochtend reed ik in een hemdje, nu had ik al mijn laagjes aangetrokken. Het eerste deel van de route ging door het bos maar daarna kwamen we op de hoogvlaktes. Hier waaide het behoorlijk! Gelukkig stond Mr. Zio, onze logistieke ondersteuning, klaar met een warme bonensoep. Tijdens de lunch klaarde het op en ’s middags was het heerlijk zonnig. Gelukkig konden we nu het uitzicht zien, het was prachtig op de hoogvlaktes! Langzaam daalden we weer af door de bossen naar de volgende berg lodge.
Het volgende deel van de trektocht ging door het bos naar de volgende berg. Onderweg kwamen we een herder tegen met zijn schapen. Hij had ook twee ezels die probeerden achter ons aan te lopen! Onze paarden vonden dat minder fijn maar gelukkig waren ze erg braaf en makkelijk te rijden. Het grootste deel van de dag trokken we over de hoogvlaktes met een fantastisch uitzicht op de bergen om ons heen. Af en toe moesten we een stuk naast het paard lopen als het erg steil of rotsachtig was. Op sommige plekken lag zelfs nog wat sneeuw! Dit was mijn favoriete dag, de natuur is hier zo mooi!
De rit eindigde bij een klein dorpje aan een bergmeer. We trokken veel bekijks met onze paarden! Iedereen kwam even langs om onze paarden te aaien. We hadden ze afgezadeld en laten grazen in een veldje bij het meer, terwijl wij wat gingen drinken bij een restaurant er naast. Daarna gingen we naar onze accommodatie voor vannacht: een houten cabin met uitzicht op het meer. Onze gastheer vertelde dat de meeste huizen in dit dorp nog leeg stonden, mensen komen hier in de zomer op vakantie. Na een wandeling rond het meer gingen we naar bed, het was een lange dag!
Het laatste deel van de trektocht ging over een onverharde weg door het bos. Wij deden dit deel met de auto maar normaal gesproken rijd je omlaag. Je eindigt in een klein stadje in de vallei. Op deze trektocht is het eindpunt dus niet hetzelfde als het startpunt, hierdoor zie je veel verschillende gebieden! De paarden worden vanaf hier met de trailer teruggebracht naar de stal. We bezochten een klooster en kerk met een klein museum. Daarna werden we naar het hotel gebracht. Na de lunch in een restaurant was het tijd om te ontspannen: er was een sauna en massage voor ons gereserveerd. De perfecte manier om een week in het zadel af te sluiten!
